Teach for Thailand - day 7: If you know children can't use ruler, will you be shock like me?

เป็นอีกวันหนึ่งที่ค่อนข้างวุ่นวาน ผมทดลองทำกิจกรรมจับคู่รูปเศษส่วนและค่าเศษส่วน มีนักเรียนที่ทำได้เลยทั้งที่ผมอธิบายไม่ได้ดีมาก แต่ห้องที่อธิบายได้ดีละเอียดกลับทำไม่ได้ สภาวะเหมือนผึ้งแตกรัง หาทางกลับบ้านไม่ถูก เป็นการประเมินสถานการณ์ที่คลาดเคลื่อนไปมากจริงๆ

คำอธิบายกิจกรรม นักเรียนแต่ละคนจะได้บัตรที่มีรูปเศษส่วนด้านบน และคำตอบด้านล่าง แต่คำตอบกับรูปนั้นไม่สัมพันธ์กัน นักเรียนต้องหาบัตรที่มีคำตอบด้านล่าง ตรงกับรูปด้านบนของบัตรตัวเอง กิจกรรมออกแบบมาให้นักเรียนอ่านค่าจากรูปเป็น โดยผมต้องการให้พวกเขาได้มีโอกาส ขยับร่างกายบ้างมากกว่านั่งเรียนอย่างเดียวเลยให้พวกเขาลองจับคู่ดู

จุดบกพร่อง  แต่กิจกรรมก็มีช่องโหว่มากมาย ถึงแม้จะอธิบายได้ดีแล้ว แต่นักเรียนไม่ฟังเพียงคนเดียว ก็ทำให้กระทบต่อการจับคู่ของนักเรียนคนอื่นๆได้ นักเรียนสลับบัตรที่ให้ไปมา นักเรียนบางคนที่ฟังไม่เข้าใจก็จะพยายามจับคู่บัตรที่มีหน้าตาเหมือนกัน (เพราะผมทำโจทย์ 50 ใบไม่ไหวเลยพิมพ์ซ้ำ 2 รอบ ครั้งหน้าคงจะยอมลงทุนทำให้ครบตามจำนวนนักเรียน) รูปบางรูปไม่ชัดเจนสำหรับพวกเขา เช่น เค้ก พิซซ่าและมะนาว

ปรับปรุงกิจกรรม ย้ำในจุดที่นักเรียนชอบผิดกันเยอะๆ ตอนช่วงอธิบายเก เช่นจับใบเหมือนกันเข้าด้วยกัน เพิ่มบทลงโทษสำหรับคนช้า แก้ไขรูปที่เป็นภาพจริงเล็กน้อยเพื่อไม่ให้สับสน แจกบัตรด้วยตัวเองทั้งหมด เพื่อตัดปัญหาเวลาที่เสียไปตอนนักเรียนเลือกบัตร ทำบัตรลงโทษให้นักเรียนเลือก



คาบทักษะชีวิตที่ผมจะต้องสอนหรือทำกิจกรรมอะไรก็ได้ ถูกเปลี่ยนเป็นการทำใบงานวิชาพฤษศาสตร์ ปัญหาที่ผมค่อนข้างตกใจมากคือนักเรียนชั้น ม.1 ใช้ไม่บรรทัดไม่เป็นกันเยอะมาก เขาเริ่มนับต่ำแหน่ง 0 ที่ขีด 1 ทำให้ระยะผิด หลายคนเริ่มวาดไม่ถูก ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเพื่อนทำให้มาตลอด เพราะเพื่อนมักจะบอกว่าเขาทำไม่ได้ ครั้งนี้ผมไม่ยอมถึงจะเลิกช้าเขาต้องทำด้วยตนเอง

วันนี้นักเรียนเริ่มออกลายแล้วครับมีการโยนถุงเท้า ดีดก้อนกระดาษใส่ครู เพราะความเป็นกันเองของเรา ที่เขาไม่รู้ว่าเวลาไหนเล่นเวลาไหนจริงจัง ทำให้เขาติดเล่นกับเราตลอดเวลา การวางตัวก็สำคัญมาด้วยเหตุนี้นิเอง